نظم پایدار با یک اقدام انفجاری و تصمیمِ قطعیِ "همین حالا" آغاز می‌شود و با پایبندیِ آهنین به ریزعادت‌هایی تداوم می‌یابد که هرکدام، سنگی در بنای یک نظام بزرگ هستند. این مسیر، با حذفِ بی‌امان بهانه‌ها از طریق قانونِ "دو دقیقه یا زمان‌بندی" و تکیه بر علت‌های ساده‌ای چون "چون این سیستمِ من است" هموار می‌شود. چنین چارچوبی، با تبدیل پیروزی‌های خرد به زنجیره‌ای شکست‌ناپذیر، حرمت نفس و تمرکز ایجاد می‌کند و در نهایت، فضای ذهنی را برای بهره‌وری عمیق و خلاقیتِ بی‌دغدغه آزاد می‌سازد.